Dag 157 - 162

Dag 162
Na een wandeling met Lennard en de lunch gingen we dan toch richting huis. Rob stond al te popelen om ons op te halen, dus dat zat wel goed. We waren er wel op bedacht, dat hij nog wel een geintje zou uithalen en dat bleek ook, we moesten aan het begin van de E. Mooijlaan uitstappen en de rest lopend afleggen. Op het parkeerterrein stonden een aantal familieleden en Dineke met Anne ons op te wachten. Het was fijn om ze weer te zien. Gezellig samen koffie/thee gedronken en toen was het huis weer voor ons alleen. Dat was even wennen na 5 maanden altijd andere mensen om je heen. Het was heel stil. Of de reis ons veranderd heeft weten we niet, dat zullen anderen misschien in de loop van de tijd opmerken. Zo'n verandering gaat niet ineens en je groeit er zelf in mee, dus zelf zal je dat waarschijnlijk niet merken. We weten wel, dat we de ervaringen die we op deze reis hebben opgedaan niet zouden hebben willen missen. We hebben een geweldige reis gehad, heel veel aardige,lieve, hulpvaardige, goede mensen ontmoet, gezien dat er veel goeds op de wereld gebeurt wat nooit de krant haalt en gebeurtenissen meegemaakt, die voor ons onverklaarbaar zijn, die je het gevoel geven dat er meer moet zijn dan het hier. We hebben heel veel tijd gehad om over ons leven tot nu toe na te denken, gebeurtenissen te verwerken of te laten berusten maar ook over wat we belangrijk vinden en nog willen doen als we weer thuis zouden zijn. Alle mensen die ons op wat voor manier ook hebben gesteund, hebben meegeleefd of ons geholpen hebben willen wij heel hartelijk bedanken. Zonder jullie was het allemaal een stuk moeilijker geweest. Jullie hebben ervoor gezorgd dat wij een onvergetelijke camino hebben kunnen lopen.

Dag 161 08-10-08, Parijs - Groningen
De trein deed er de hele nacht over om Parijs te halen. Om even voor 7 uur werden we gewekt omdat we bijna in Parijs waren. Vanaf station Austerlitz namen we de metro naar Gare du Nord, waar we een plaats in de Thalys bespraken. Rond half 3 waren we in Amsterdam, waarna we de trein naar Heerenveen namen om Mark en Anja en natuurlijk onze kleinzoon te gaan bezoeken. Mark haalde ons op bij het station en naam ons mee naar Groningen voor de eerste kennismaking met Lennard. Lennard was een schatje, maar dat zullen alle oma's wel van hun kleinkinderen zeggen.

Dag 160 07-10-08, Santiago de Compostela - Parijs
Vannacht was het tobben met z'n tweeen in de smalle twijfelaar. Halverwege de nacht heeft Bert toch maar het andere bed genomen. Om 7.00 uur opgestaan, douchen, aankleden en inpakken. Bij het openen van de rolluiken zagen we dat het plensde buiten. Poncho maar weer gepakt en in de stromende regen naar het station. De regen maakte het afscheid makkelijker. Drijfnat kwamen we aan. In de stationsrestauratie ontbeten en de trein van 9.04 uur genomen. We wilden met de trein om voor ons zelf het gevoel te krijgen dat we inderdaad een lange afstand gelopen hadden. Dat gevoel hadden we niet omdat we iedere dag een stukje liepen en daardoor geen afstandsgevoel hadden. Maar het was een heel eind. Alleen al de tocht door Spanje 12 uur in de trein om bij de grens bij Frankrijk te komen. Met de trein door de eindeloze vlaktes van de Meseta. We vonden wel dat we erg veel geluk hadden gehad. De meseta lag er door de laaghangende bewolking en regen troosteloos bij. Het leek ons geen pretje om daar nu te lopen. In Hendaye hebben we de slaaptrein naar Parijs genomen.

Dag 159 06-10-08, Sardineiro de Abaixo - Cape Finistere, Fistera, Santiago. Zwaar bewolkt en van tijd tot tijd regen.
Het regende flink toen we vertrokken. In de buurt van Fistera begon het wat droger te worden. We zijn meteen doorgelopen naar Cape Finistere om onze tocht af te ronden. Op het uiterste punt, waar men vroeger dacht dat het het eind van de wereld was, hebben we symbolisch afscheid genomen van het oude leven. Bert wilde daarvoor zowel zijn shirt, als zijn kousen en broek verwisselen, maar door de harde wind en de regen heeft hij het bij zijn shirtje gelaten. Toen ik mijn shirtje wilde verwisselen begon het even heel hard te regenen, zodat we eerst de poncho weer even om moesten doen. Na de bui heb ik alsnog m'n shirtje verwisseld. Van Koen mochten we het niet in de zee gooien ( milieuverontreiniging), daarom hebben we de kleding in de container gegooid. Toen op naar de koffie, maar zowel de bar als het restaurant waren dicht. Teruggelopen naar Fistera voor de koffie/thee en later daar ook gelunched in een restaurant aan de haven. Tussendoor op zoek naar de laatste stempel en bewijs van aankomst. Het toeristenbureau ging pas om 4 uur open, dat was voor ons te laat. We wilden de bus van 14.45u nemen om nog het een en ander in Santiago te kunnen regelen. Op naar het gemeentehuis, daar zouden we het ook kunnen krijgen, maar daar werden we verwezen naar het toeristenbureau. Toen ik de dame achter de balie duidelijk maakte dat we dan al weg waren kregen we alsnog een stempel, maar geen bewijs van aankomst. Het ging allemaal niet van harte. Met de bus terug naar Santiago, waarbij we halverwege van bus moesten wisselen omdat de bus problemen had. Om 6.00 uur stapten we voor het treinstation in Santiago uit en gingen meteen de terugreis regelen. We konden niet met bankpas of creditcard betalen, dus moesten we pinnen in de hal van het station. De eerste keer kwam de kaart terug maar er kwam geen geld, hoewel we wel alle handelingen ervoor gedaan hadden. Denkende dat we misschien toch een verkeerde knop gebruikt hadden probeerden we het nog een keer. Weer dezelfde procedure en weer geen geld. We moesten echter toch geld hebben om de tickets te kunnen betalen. Ernaast stond nog een automaat. Bert probeerde het nog eens met zijn bankpas, waarna hij een bonnetje kreeg dat hij het geld niet kon opnemen. Wat nu? Mijn creditkaart dan maar proberen en jawel, eindelijk kwam dan de benodigde 300 euro. Nu maar hopen dat het niet 2 of 3keer teveel wordt afgeschreven. De treinreis was geregeld, nu nog een kamer. In de straat waar ook het hotel van vorige week aan lag was ook een pension. Bij het pension aangekomen kwam de vrouw van het pension aangelopen. Ze liet ons de kamer zien en legde het gebruik van de sleutels uit. Daarna boodschappen voor morgen gedaan, eten en het thuisfront laten weten dat we binnen 2 of 3 dagen weer thuis zijn.

Dag 158 05-10-08, Olveiroa - Sardineiro de Abaixo, bewolkt en af en toe wat spetters, 27 km
Vannacht hadden we wel een bed binnen de albergue. De albergue bestond uit verschillende huizen. Een voor de receptie en zitgroep, een voor de keuken, een voor noodopvangvoor als er veel pelgrims komen, een groot huis met 2 slaapzalen en een klein huis met een beperkt aantal bedden. Toen we vanmorgen naar de keuken gingen voor het ontbijt vielen er enkele spatjes en in de lucht hingen donkere wolken. Na het ontbijt was het droog en het was ook niet zo koud als gisteren. We zijn eerst naar Hospital gelopen en hebben daar koffie gedronken. Daarna kwamen we 15 km geen gelegenheid meer tegen. De tocht van vandaag was heuvelachtig, veelal over open vlakten. Veel korte beklimmingen en afdalingen. Niet lang en zwaar want de heuvels waren niet hoger dan 400 meter. Er was erg veel wind en ook miezerde het van tijd tot tijd even. Door de laaghangende bewolking en de troosteloze eucaliptusbomen maakte het landschap een trieste indruk. We kwamen door Cee waar een grote markt aan de gang was ( altijd op zondag). We wilden overnachten in San Roque, de albergue daar ging pas om 4 uur open. We hadden geen zin om buiten 2 uur te zitten wachten en zijn doorgelopen naar Sardineiro de Abaixo, waar we een pension genomen hebben. De man probeerde ons nog af te zetten. Hij vroeg 35 euro, maar wij lieten hem zien dat er in ons boek 20 euro stond. Uiteindelijk kregen we de kamer voor die prijs. Volgens hem lagen de kamers van 35 euro boven en keken die uit over de zee.

Dag 157 04-10-08, Negreira - Olveiroa, bewolking en zon, 34 km
Het was vannacht in onze tent ontzettend koud, waarschijnlijk rond het vriespunt. In de slaapzak met de deken er omheen ging het wel, maar alles wat er boven uitstak was heel koud. Vandaag een pittige etappe voor de boeg, vooral wat betreft de afstand. Eerst alles uit de tent, een koud werkje. Binnen ons opgewarmd met thee en koffie en toen het licht werd en alles ingepakt was gingen we weer op weg. Geen moeilijke etappe. Het laatste stuk ging voornamelijk over asfalt. De dalen worden breder en de bergen zijn niet meer zo hoog. Gisteren hebben we op internet gezien dat veel vrienden en kennissen ons geluk gewenst hebben via onze mail of op onze website. Het is heel bijzonder om te zien, dat zo veel mensen onze camino gevolgd hebben, zelfs in Canada. Nog ongeveer 35 tot 40 km en dan zit onze camino er echt op.