Dag 134 - 135

Dag 135 12-09-08, Calzadilla de la Cueza - Sahagun, 23 km, zonnig 22gr.
Het was weer een onrustige nacht. Er lag iemand heel hard te snurken, hij sliep maar iedereen was wakker. Er kwam nog bij dat ik waarschijnlijk iets verkeerds gegeten had, want tegen het eind van de nacht kwamen mijn darmen en maag in opstand. Het blijft tobben deze maand. Wat dat betreft was er de eerste en laatste maand fysiek ongemakken. Beide maanden heb ik twijfels gehad of ik het wel zou halen. Misschien heb ik nu meer aan de psycholoog die Rob ingehuurd heeft voor onze thuiskomst. We willen Santiago halen. Met mijn voeten ging het wat beter. We hebben nieuwe inlegzooltjes met voetbed gekocht. Dit na een telefoontje van Roos die met haar collega s heeft overlegd hoe we toch ons doel kunnen bereiken, want we denken dat er na ongeveer 3000km de rek en steun in de schoen eruit is. Normaal loop je geen 3000 km op je schoenen. Mijn voet ging er nu wel in, maar rond de enkel drukte het leer nog wel. De voorcoet krijgt langzaam weer een normale vorm. Het liep goed, goede steun in de voetholte en rustig aan gelopen. Het was erg koud vanmorgen toen we vertrokken. We zitten ook nog vrij hoog, 800 m. Het was maar 3 graden en op een enkele plek lag er rijp op het gras. Onderweg zagen we weer eindeloze graanvelden, maar alle kleuren bruin bij elkaar maakt ook een mooi plaatje. De route was bijna helemaal vlak, dat was maar goed ook want door de problemen met mijn maag en darmen kwam ik helemaal gevloerd aan. Eerst maar 1,5 uur geslapen, daarna even wat boodschappen gedaan, zodat Bert vanavond wat te eten heeft. De fles wijn moest hij in zijn eentje soldaat maken. Daar had hij geen probelemen mee. In de albergue hadden we ons bed uitgezocht en wat bleek later: precies naast het Canadese echtpaar, dat zo verschrikkelijnk snurkt. (Volgens Bert had ik nu de boventoon).

Dag 134 11-09-08, Villarcazar de Sirga - Calzadilla de la Cueza, 24 km, zon en bewolking 23 gr.
Vandaag zijn we door de Paramo gegaan (koud, leeg gebied) en dat was het ook. 15 KM lang over een verharde weg met stenen, die aan alle kanten prikken. Tijd genoeg om na te denken, veel afleiding is er niet, Het landschap bestaat uit eindeloze vlakke, dorre velden vooral nu het graan geoogst is. Onderweg zijn we nog een brede met gras begroeide strook tegengekomen, de Canadas Reales, de veedrijversroute. Verder was het alleen maar rechtdoor. Tot de lunch was het prima weer, inkopen gedaan in Carroin de los Condes en daarna de eindeloze vlakte in. Een uur na de lunch in het korenveld begon het te miezeren en moest de regenkleding aan. Tot Calzadilla bleef het twijfelachtig. Na de huishoidelijke beslommeringen en siesta een biertje gedronken in de plaatselijke bar. Daarna aan tafel aangesloten bij een Duitse (Digna)en Italiaanse, die behoorlijk Engels spraken.